home-love&more

2012/05/08

Styl Klasyczny

Styl klasyczny odwołuje się do klasycznych wzorów z minionych epok. Zawiera elementy charakterystyczne dla epoki: baroku, rokoko oraz stylu retro. W Polsce kojarzony jest ze stylem dworkowym lub włoskim. Charakterystycznym akcentem klasycznego wystroju wnętrza są duże lustra, dzielone na części, często ozdobione złoconym ornamentem, stonowana i spokojna kolorystyka, wysokiej jakości materiały wykończeniowe, bogate i eleganckie wzornictwo mebli, naturalne materiały, marmur, grube wzorzyste tkaniny, często żakardowe, wełniane dywany, najwyższej jakości porcelana i szkło. Obecnie często styl klasyczny jest łączony ze stylem nowoczesnym.

Cechy stylu klasycznego:

- wzorowanie się na starożytnych budowlach greckich i rzymskich oraz na niektórych budowlach odrodzenia;

- kopiowanie elementów architektury starożytnej;

- budowle wznoszone na planie zwartym, koła lub prostokąta; stosowanie kolumnad i kolumnowych portyków ze zwieńczeniem w kształcie tympanonu; pilastrów, dużych okien;

- oszczędne stosowanie zdobnictwa; jeżeli się pojawiają, są to uskrzydlone postacie lwów z ludzkimi głowami, orły, wieńce, wazony, girlandy z róż, kokardy, hełmy, tarcze, skrzyżowane sztandary nawiązujące do tradycji cesarstwa rzymskiego; rozwój budownictwa użyteczności publicznej, takiego jak: urzędy, teatry, szpitale, szkoły, zakładane wówczas muzea;

- we wnętrzach wielkie, podłużne, jasne sale, chętnie malowane na biało, płaskie sufity, okna duże, kwadratowe;

- pałace – duże, niskie, wydłużone, na planie prostokąta, z wysuniętą częścią środkową ozdobioną portykiem;

(Pałac Królewski w Brukseli - styl neo klasyczny)

- kościoły – często na planie koła, przekryte kopułą;

(Kościół w Rzeczycy)

- dwory wraz z ogrodami i parkami wzbogacone: alejami z drzewami, stawami rybnymi; w obrębie dworu były: młyn oraz browar; wnętrza dworów ozdabiano portretami rodzinnymi, trofeami myśliwskimi, a na ścianach wieszano tkaniny ozdobne zwane arrasami.

(Zespół dworsko - pałacowy - Bartoszyce)

- tympanon przeważnie dekorowany płaskorzeźbą;

- kolor przyporządkowany rysunkowi;

- dążenie do uzyskania efektu harmonii, zrównoważonej kompozycji, stosowanie symetrii;

- w opozycji do baroku przeważają fasady o liniach prostych bez wygięć i skrętów.

2012/04/30

Wystawa „Bonsai Triennale 2012”

W ostatni weekend kwietnia (we Wrocławskim Centrum Kongresowym przy Hali Stulecia) odbyła się wystawa drzewek Bonsai. Można było na niej zobaczyć ok. 130 okazów uformowanych przez twórców z Polski, Niemiec, Czech, ale także z Japonii czy Korei Płd.

Bonsai jest to sztuka miniaturyzowania drzew lub krzewów, którą otrzymujemy poprzez odpowiednią pielęgnację i przycinanie. Pochodzi ona z Chin (mimo iż kojarzona jest głównie z Japonią). Na początku zajmowali się nią jedynie duchowni i arystokraci, czyli tak zwana "burżuazja":). Uzyskanie odpowiedniego efektu to rezultat wieloletniej pracy, czasem nawet kilku pokoleń ogrodników. Najczęściej wybiera się do niej gatunki drzew długowiecznych, takich jak: sosny, świerki, cisy, jałowce, ale można też tworzyć ją z gatunków mniej trwałych, np. topoli. Podstawowe style Bonsai to m.in.: Bunin, Chokkan, Hokidachi, Keniga, Shakan. Charakteryzują się one różnymi rodzajami przycinania i formowania drzewek.

Zestaw narzędzi do pielęgnacji Bonsai to przede wszystkim specjalistyczne obcęgi i norzyce:

Rozmiar i rodzaj doniczek wybieramy wedle własnego upodobania. Ważne jednak, by wziąść pod uwagę wielkość drzewka oraz miejce gdzie będzie przechowywane (wewnątrz czy na zewnątrz):